"Oι εκπαιδευτικοί αποφεύγουν το Διαδίκτυο Mόλις ένας στους δέκα χρησιμοποιεί το Iντερνετ στη διδασκαλία του, ενώ οι υπολογιστές στα σχολεία έχουν ήδη παλιώσει" Ο Απόστολος Λακασάς σε άρθρο του στην Καθημερινή της 25ης Ιανουαρίου 2003 αποκαλύπτει κάποιες πικρές αλήθειες.

Tεχνοφοβική και ουσιαστικά αμαθής στις νέες τεχνολογίες παραμένει ακόμη η συντριπτική πλειονότητα των Eλλήνων δασκάλων. Mόλις ένας στους δέκα (ποσοστό 9%) χρησιμοποιεί το Iντερνετ στη διδασκαλία του, όταν ο μέσος όρος στις χώρες της Eυρωπαϊκής Eνωσης έχει φθάσει το 2002 στο 46%.

H τεχνοφοβία των Eλλήνων εκπαιδευτικών μαζί με τις δυσκολίες της κεντρικής διοίκησης να εντάξει δυναμικά την εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών στα αναλυτικά προγράμματα του γυμνασίου και του λυκείου οδηγούν σε μία ιδιότυπη, σύγχρονη μορφή αναλφαβητισμού, αυτήν του «τεχνολογικού αναλφαβητισμού».

Οι υπολογιστές παλιώνουν, η τεχνολογία τους απαξιώνεται πολύ γρήγορα. Το Υπουργείο μπαίνει σε ένα σισύφειο μόχθο να αντικαθιστά τα εργαστήρια κάθε πενταετία. Τρομακτικό να το σκεφτεί κανείς. Εάν το δούμε δε ως προς τη σχέση απόδοσης της επένδυσης θα μελαγχολήσουμε. Το πρόγραμμα της Κοινωνίας της Πληροφορίας σίγουρα προκάλεσε μια αύξηση του ενδιαφέροντος των εκπαιδευτικών.  Oμως, αυτό δεν φτάνει. Aπαιτείται κάτι πιο ουσιαστικό, όπως θεσμοθέτηση ενός μοντέλου επιμόρφωσης με μόνιμα χαρακτηριστικά και κυρίως διάρκεια. Στη χώρα μας έχουμε ήδη διανύσει μια κρίσιμη πενταετία και το ζήτημα της αξιοποίησης των ΤΠΕ στην εκπαίδευση - παρά τη γενναία υποστήριξη της ΕΕ και τις φιλότιμες προσπάθειες των τελευταίων χρόνων μερίδας εκπαιδευτικών   βρίσκεται ακόμη στο αρχικό στάδιο της ανάγκης λήψης σημαντικών αποφάσεων, όσον αφορά στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου και σύγχρονου εκπαιδευτικού σχεδιασμού, που θα βασίζεται στη σύνθεση της επιστημονικής γνώσης και της έρευνας τόσο σε διεθνές, όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Τα προγράμματα σπουδών εξακολουθούν να εμφανίζουν παραδοσιακά χαρακτηριστικά (π.χ., ακαμψία, σύνδεση με τις εξετάσεις, κατακερματισμός της γνώσης, θεωρητικολογία, προσκόλληση σε ένα βιβλίο, συγκεντρωτισμός του αναλυτικού προγράμματος και αδυναμία του εκπαιδευτικού να αναπτύξει συστηματικές και υποβοηθούμενες από ένα επίσημο συμβουλευτικό σύστημα πειραματικές εφαρμογές και δημιουργικές πρωτοβουλίες κ.ά).

Όλο και περισσότερο γίνεται εξ άλλου φανερό ότι η οποιαδήποτε πρόοδος και μεταρρύθμιση στο σχολείο δεν μπορεί παρά να περάσει από τον εκπαιδευτικό. Τα προϊόντα της γνώσης σήμερα παλαιώνονται ταχύτατα, ακόμη και τα πλέον επιτυχημένα πακέτα λογισμικού. Ο κατάλληλα εκπαιδευμένος εκπαιδευτικός είναι εκείνος, που θα μπορέσει να τους δώσει πνοή, να αυτοσχεδιάσει επιστημονικά με βάση την επικαιρότητα και τις ανάγκες των μαθητών, να επιλέξει το βάρος που θα δοθεί σε συγκεκριμένους στόχους, να ανταποκριθεί στα κενά του απρόβλεπτου, να προσφέρει την κατάλληλη σκαλωσιά της μάθησης τη στιγμή που υπάρχει η ανάγκη, να μετατρέψει την ψυχρή τάξη αλλά και το άψυχο μηχάνημα του υπολογιστή, σε κόσμο δημιουργικό. Την παραμέληση δε της παιδαγωγικής κατάρτισης του εκπαιδευτικού δεν υπάρχει ελπίδα να μας την καλύψει σήμερα ο εξοπλισμός του σχολείου με σύγχρονη υπολογιστική υποδομή, ούτε ακόμη η απλή τεχνολογική κατάρτιση με εξοικείωση στη χρήση των νέων τεχνολογιών.

Mία από τις προτεραιότητες του εκπαιδευτικού σχεδιασμού πρέπει να είναι η επέκταση της εισαγωγής των ΤΠΕ και στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, όπως συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, με μια μορφή όμως πολύ διαφορετική από αυτή που επιχειρήθηκε στο Γυμνάσιο. Η δημιουργική αξιοποίηση του υπολογιστή ως γνωστικού εργαλείου βρίσκει εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, όπου η πίεση της προετοιμασίας για ανώτερες ακαδημαϊκές σπουδές δεν είναι τόσο μεγάλη. Οι δάσκαλοι, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον αφενός έχουν αποκτήσει ορισμένες βασικές παιδαγωγικές γνώσεις αφετέρου διδάσκουν περισσότερα μαθήματα και πολλές ώρες στην ίδια τάξη το οποίο σημαίνει ότι έχουν πολλές ευκαιρίες για οργανωμένη χρήση του υπολογιστή.

Μεγάλο πρόβλημα η έλλειψη ανακύκλωσης των υπολογιστών. Για να μην ψάχνουμε για νέες χωματερές ας βοηθήσουμε λίγο την κατάσταση με τις δυνάμεις που διαθέτει ο καθένας μας.